De andere kant...

Yeah, we hebben het gehad!! Ons tv optreden in het programma lijn 4, en op niet zomaar een zender, neehe, RTL 4!!....En wat was het zoooo ontzetttend leuk!!
Ons TV-debuut..nou, Tanja en ik kunnen nog altijd een carrière move maken hoor, we deden het super als presentatie-duo. Dus SBS..als julllie nog nieuwe shownieuwslezers zoeken, hier zijn we!
Zoals ik al vertelde, ben ik zondagmiddag alvast naar Beverwijk gegaan..gezellig een super avondje gehad met Tanja en haar gezinnetje. Wat is dat leuk, je maakt elkaar toch anders mee dan in Barcelona, en loopt nu ineens in het normale leventje mee van een van je casa-maatjes.
Maar het was weer als vanouds, kletsen en keten, herinneringen ophalen en lachen..het blijft een opmerkelijk iets, vooral als je je bedenkt dat je elkaar maar een klein maandje kent..
Lekker lasagne gegeten en heerlijk met haar zoon Mees gekletst, wat een lekker ding !!
En gezien het feit dat Sonja een dag vrij was, hebben we een andere vriendin uitgenodigd, Mien
Cava...wat een gezellig mens, en ze wilde maar niet weg hè...Om half drie hebben we haar onder lichte dwang weggebonjourd, want we moesten nu toch echt gaan slapen, wilden we er de volgende morgen er enigzins toonbaar uitzien...
Nu hadden we de volgende morgen gelukkig bijval van een dame die kan toveren...dus toen we s'morgens om kwart voor negen bij Endemol aankwamen, waren we in no time opgekalivaterd als een stel stoere wievn...
Ik moet wel zeggen dat ik er eerst een hard hoofd in had hoor, want 4en half uur slaap is best kort, dus we moesten wel in de plooi trekken.Maar het resultaat was verbluffend, dus het kon beginnen.

Televisieland is wel iets wonderbaarlijks..je hebt geen idee anders dat is als je meekijkt vanaf de zijlijn. Tan en ik stonden heerlijk mee te genieten voordat we 'op' moesten en hadden de grootste lol..vooral toen de presentator, Nick, heel serieus bleef kijken, terwijl hem de meest vreemde dingen in zijn oortje werden gefluisterd..
En als ik vertel dat het onderwerp slapen was, en de meneer in kwestie werd geinterviewd over het gemiddeld bedgedrag, dan hoef ik verder niet uit te weiden over de onderwerpen in het oortje, haha, echt lol..

En toen was het onze beurt..je hoort je naam zeggen door de presentator, heel raar, en ook omdat je je nu realiseerd dat half ( nou ja, half?? ok, kwart..) Nederland jou nu kan zien op tv.
We waren wel een beetje gespannen, en Tan en ik hadden ons vantevoren al slap gelachen over hoe stom we zouden kunnen gaan hakkelen, en knippen was er natuurlijk niet bij hè in een live-show..
Nou, dat viel reuze mee. Ik vond dat we ons erdoor sloegen als echte profi's..En na een diepte interview van wel 7(!!!) minuten waarin we toch wel redelijk wat konden vertellen over ons Barca-avontuur( enthousiast dat we natuurlijk waren) foto's werden geshowt die we door hadden gestuurd, was het programma alweer afgelopen. Nou...dat was dat. De presentator, Nick was heel geinteresseerd, maar we konden ons niet helemaal ontrekken aan het feit, dat ie wel met zijn werk bezig was en dat we soms niet helemaal doorkwamen op zijn harde schijf. Terug naar de grime, tv-make-up eraf en we mochten alweer gaan...he, nu al?? We krijgen toch nog wel een rondleiding of zo??
Nee, dus. Ok, we laten ons gewillig naar de uitgang transporteren,(onderweg een poging gedaan om Robert ten Brink de lift in te sleuren, maar helaas hij wilde niet) en voor we het weten staan we weer buiten.

Snel, rap en echt TV...maar wel leuk, dat was het zeker..En nadat we ons even hebben vastgelegd op fotobeeld, zijn we weer naar huize van den Berg gereden.
We hebben er weer een ervaring bij, en we zijn tot de conclusie gekomen dat we dat maar weer mooi geflikt hebben... Wat een ervaringen...Barca brengt nog steeds mooie dingen met zich mee... we voelen ons bevoorrecht dat we dit mee mochten maken.
En als ik dan later in de trein op weg naar huis zit, hoor dat er vertraging is omdat een man zich met zijn twee kinderen voor de trein heeft gegooid, denk ik...jeetje...hoe dubbel en betrekkelijk kan het leven zijn.
Thuis bekijk ik onze prestatie en vind dat ik eigenlijk op mijn minst goeie kant (heb ik wel een goeie, haha) gefilmd ben,maar dan denk ik ..mens waar maak je je druk om!
We genieten gelukkig nog steeds van alle dingen die op ons pad komen en laten we dat vooral blijven doen....die kinderen krijgen de kans niet meer omdat hun vader ze dat heeft ontnomen...

RTL 4!!!??

Morgen gaat het gebeuren..ik kom op tv! Jahaaa, hoezo my star is rising??
Ik vind het toch spannend, en wederom heb ik weer een ervaring te pakken. Vorige week kreeg ik een e-mail van Margreet van de libelle of ik misschien mee wil werken aan het programma in de morgen, lijn 4. Tanja, mijn lieve casa vriendin en mede cavagenoot(hihii) gaat ook!! We moeten gaan vertellen over ons grote casa-avontuur in Barcelona, en wat we allemaal hebben meegemaakt daar. Alles in 7 minuten, tijd tekort dus, maar ja , wel heel erg leuk!
Nou, we liggen in een deuk, nu al.. bereiden ons al voor op de nodige versprekingen( ohh jee, als we maar geen cava zeggen i.p.v casa ) want het is zo live als het maar kan.
De tijd is lekker, we moeten er om kwart voor(!!) negen morgenochtend al zijn, jeetje, ben ik blij dat we nog de visagie in gaan....
Ben ik zenuwachtig voor mijn tv-debuut?? Nou, ik zal het anders formuleren...Er is een lichte spanning waarneembaar in de buikstreek die heet maag en darmen, en mijn hoofd breekt zich over wat ik nu weer aan moet. Verder ga ik vanmiddag met trein en al naar Beverwijk, om zo de nacht door te brengen bij Tan, zodat het uitgesloten is dat we morgenochtend te laat komen...en vooral om uit te sluiten dat ik er uit zie alsof ik een nacht niet geslapen heb omdat ik anders om 4 uur op zou moeten staan.
Nu is de kans dat we alsnog weinig slapen heel erg groot, want we hebben al afgesproken dat we de cava wel aanbreken, en gezien ons klep en bep verleden, hebben we genoeg om bij te kletsen. Het gaat leuk worden dus!!! Hoe zullen we er live uitzien morgen??

Verder gaat het goed met me hoor, en ben ik er klaar voor, dus het valt wel mee dacht ik zo..
Het interview kan komen, en we hebben ter ondersteuning van ons verhaal ter illustratie wat foto's opgestuurd, kortom het wordt lachen!!
Morgenochtend, tussen half 11 en 11 uur. dus....Kom op Tan, we kunnen het, we benn stoere wievn!!
Zal Joop van tellingen nu wel komen, want de bosjes zijn wederom gesnoeid!!

Sorry....ben pas weer geland!!

Okee,okee, ik weet zeker dat ik mijn kleine schare met fans die mijn blogje bezoeken weer kwijt ben..mijn schuld, ik weet het. Kan ik het goedmaken???

Kijk, als je zoals ik een maand in Barcelona hebt gezeten en het vervolgens heeel erg naar je zin hebt gehad, dan is het normaal dat je moet afkicken. Nou is de gemiddelde nuchtere nederlander daar na een week of twee wel mee klaar...maar ik reken mezelf niet tot de gemiddelde nuchtere nederlander, dus trek er maar een paar weken bij, haha..
Nu is het bijtrekken al redelijk gelukt hoor, ik zit alweer in een redelijk ritme.. maar ik ben nog steeds casa-verslaafd zeg maar. Ik kan het niet nalaten om elke dag even mee te kijken om te zien hoe het daar gaat.Dus elke dag even kijken, en dat kost tijd...
En het leuke is dat je daar nu een gevoel bij hebt, ik noem het maar een casa-gevoel. En dat casa gevoel gaat denk ik nooit meer weg...dat blijft bij je tot het moment dat de deuren van de casa sluiten, volgens mij...
Ik vind het niet erg...het is de belevenis van mijn leven geweest..en nog steeds loopt het en beetje als een rode draad door ons leventje heen.
Zo be it..ik ben er weer en ik leef nog steeds,dus laat mij maar lekker nog in Barca zitten af en toe, lekker toch? En ik ben niet alleen hoor, man en kids kunnen het ook nog steeds niet laten.
Dus alles komt gewoon langzaam weer op gang, zo ook het schrijven in mijn blog...ik ben er weer aan toe...dussss hier ben ik weer!!

Ik hoop dat jullie de moed nog niet opgegeven hebben en af en toe stiekum kijken of ik er alweer ben, en anders moet ik maar weer een reclame campagne gaan starten..

Welkom terug Jootje!! En welkom terug allemaal!!!
Ik heb het bloggen gemist, en ben er weer klaar voor... Tot gauw!!

Tot over een week!!

Zoals jullie natuurlijk al hebben begrepen, zijn al mijn belevenissen in Barca te volgen op www..casalibelle.nl. Ik ben nog maar een week in Barca, en moet nog heel veeel doen.. Geniet van mijn verhalen en belevenissen, ik zie jullie weer gauw in Nederland!!

Dikke kus en een mega knuffel, Jootje.

Fasten your seatbelts, we are going!!

HALLO IEDEREEN!!

Hier ben ik dan weer. Niet neergestort, en veilig en wel geland in Barcelona!(met dank aan transavia, haha).Na een emotioneel afscheid van man en kids, ben ik vol spanning en zenuwen in het vliegtuig gestapt. Natuurlijk net op het nippertje, we werden al omgeroepen door de purser. Hoe heet ik ook alweer, nou, hou je vast, mevr. "devroedtevregtop". En dan krijg je een heeele aparte naam als je dat allemaal achter elkaar uitspreekt.
Ik weet het, vliegen is mooi, en ik heb dan ook genoten van de vlucht. Het was heel helder, en we konden heel veel zien. Na anderhalf uur landen we al in Barcelona.Godzijdank, dat heb ik weer gehad, maar het viel me gelukkig heel erg mee.

Leuk hier, een hele aparte gewaarwording als je na een klein poosje in een hele andere cultuur zit. En het weer is geweldig!!! Ongeveer 20 graden en met een glas cava en lekkere tapaz kennisgemaakt met de andere dames van de groep.
Daarna even de koffers uitgepakt en een beetje onwennig rondgehuppelt.
Gisteravond(alhoewel, avond, je eet hier pas om half 10!!) zijn we uit eten geweest in een heel leuk restaurant, waar we met een taxi naar toe zijn gegaan. Samen met de casa ploeg en een klein team van Libelle en de pers. Champagne erbij, wijntje erbij, nou schakel de AA maar alvast in joh, ik kom naar jullie toe als ik weer thuis ben...
En dan denk je dat je lekker kan slapen met al die alcohol, nee dusss. Ik heb het zo warm gehad, het leek wel een vervroegde overgang. En dat terwijl ik alleen in bed lag!!!
Ja, en toen vanmorgen vroeg op en een ontbijt regelen samen met Mandy.. Je loopt daar in een supermarkt, en dan beleef je wat. Varkenspoten, gevilde konijnen met hoofd en al er nog aan,hersens in een zakje... nou, wakker ben je gelijk goed hoor...!
Maar het is gelukt, en nu maken we ons op voor een foto shoot..

Wat een belevenissen, en dat voor één dag!
Het gaat een leuke tijd worden, dat weet ik nu al..

Tot over 4 weken!

Het is 6.45 en ik sta in de startblokken..
Bloody nervous, maar dat hoort erbij!!
Dag lieve familie, vrienden en iedereen die met mij meeleeft!!
Ik zal jullie missen, tot over 4 weken!!

Dikke kus, Jolanda

Kofferellende!

Goed nog een nachtje en dan gaat het echt gebeuren... De zenuwen gaan wel toeslaan nu, we hebben gehoord dat we morgenmiddag om 12.15 vliegen. En dat is best vroeg.
Dus gisteren ben ik toch maar eindelijk begonnen met het inrichten van mijn koffer. Je kan het wel blijven uitstellen, maar het moet er toch van komen. Dus, dit gaat mee, dit is wel handig, en dit moet absoluut mee... Jeetje, wat een drama, want zoals ik al zei je moet me niets te kiezen geven. Vanmorgen heb ik mijn koffer gewogen en ik zit al op 16 kilo. En dan moeten alle losse spullen er nog in en al mijn toilletspullen...help...ik moet gaan kiezen!!!

Okee, even time-out..En zonder mijzelf op te gaan fokken, ga ik nu systematisch(????) te werk..
Gewoon kiezen JO, dat is toch niet zo moeilijk? AAArch, dit kost tien jaar van mijn leven!!
Maar ik weet zeker dat het me gaat lukken, het lukt ook elk jaar met de vakantie en dan moet je voor vier personen alles inpakken.

Verder krijg ik tussendoor wel hele lieve kaartjes en leuke kadootjes, zo lief van iedereen, wordt er nu al jankerig van. Dat gaat wat worden morgen op het vliegveld!!
Nou ja, dat is pas morgen.....PAS????
Jolanda wordt wakker, nog 24 uur en dan zit je in het vliegtuig!

Roken moet mogen??????

Ik ben al twee jaar van het roken af. Na 23 jaar gerookt te hebben!! Heel erg knap vindt ik dat van mezelf, en het leuke is dat op de dag van ons vertrek het twee jarig lustrum is.
Toeval is het niet, het is denk ik mijn kadootje. En dat mag ook wel, want stoppen met roken is niet zomaar iets, je moet afkicken van een hele nare gewoonte.

En toch heb ik de afgelopen twee dagen meerdere malen aan een sigaretje gedacht. Jeetje, dat ik daar nu juist aan moet denken, zeg. Maar het zijn de oprechte zenuwen.
En toen ik nog wel rookte, ging ik die verjagen met een peuk. Nu moet ik dat op een andere manier doen, dus. Okee, gewoon relaxen dan maar, het komt er toch wel aan.
En het rare is dat ik juist nu een bepaalde vorm van rust over me krijg, zo van, ach maak je niet druk...Misschien komt het omdat ik vrij ben en geen werkstress heb. Thuis loopt ook alles gewoon door en ik probeer de laatste dagen vooral ook maar moeder te zijn, want dat hoeft straks vier weken niet, en dat probeer ik in de laatste dagen een beetje te compenseren.

En daar komt het toch wel een beetje schuldgevoel op de proppen. Want IK ga over 2 dagen lekker vier weken naar Barcelona, en hele leuke dingen doen.
Man en kids moeten gewoon door met hun leven, en ik ga vooral lekker aan mezelf denken.....hoezo egoïstisch????
Dus terwijl iedereen begint te vragen of ik mijn koffers al heb gepakt, loop ik hier op mijn manier heel relaxed te wezen en heel erg uit te stellen waar ik toch wel een beetje tegenaan zie...:

....20 kilo in een koffer proppen, kiezen wat ik mee moet nemen, afscheid nemen voor 4 weken en me in het onbekende storten....
Of ik zenuwachtig ben????.....IK SCHIJT PEUKEN!!!!

Jolanda& Ebru

Ik ben al een beetje bekend... Vorige week vrijdag toen ik aan het werk was, kreeg mijn dochter een telefoontje van Ebru van de libelle. Of ik wel even terug wou bellen.

Ebru Umar is een jongedame die schrijft. Ze heeft al 2 boeken geschreven, en elke week heeft ze achterin de libelle een interview met bekende en minder bekende nederlanders.
Tot die groep behoor ik dus, die van minder bekende nederlander. Maar minder bekend is in mijn ogen niet onbekend, maar een beetje bekend, toch?

Dus ik bel Ebru terug en tot mijn verbazing wil ze me interviewen.Ik voel me zeer vereerd en natuurlijk zeg ik ja. Lijkt me hardstikke leuk. Ze gaat me zaterdagmorgen opbellen, en dan gaat ze me wat vragen stellen over mijn verblijf in de casa.

En zo geschiedde, ze belt me vanuit Turkije, en we hebben een gezellig praatje met elkaar. Na 20 minuten is het klaar, en in de laatste week van Januari komt het in de Libelle, en wel met foto!

Johnny heeft de struiken voor in de tuin al gesnoeid...
Je weet maar nooit wat Joop van Tellingen van plan is, voor je het weet ligt ie er in!!

Vlieg met me mee....

Ik begin `m te knijpen... Nog 4 dagen te gaan en ik moet weer een uitdaging aan in mijn leven: eerst het vliegtuig en dan de casa.
Nu ben ik voor de casa niet zo bang, maar het vliegtuig is toch iets waar ik niet zulke leuke ervaringen mee heb.
De eerst keer dat ik in mijn leven gevlogen heb is nog niet zo lang geleden, 15 september 2004 om precies te zijn. Dat was ook tevens de laatste keer, en ik heb toen gezegd dat ik het nooit meer zou doen!! Het was echt afschuwelijk, vooral de heenreis.

Ik was natuurlijk heel zenuwachtig omdat het de eerste keer was, maar ik was met 3 dames die al vele malen eerder hadden gevlogen, en die wisten mij wel te overtuigen dat het echt heel leuk was....ahum...daar kwamen ze zelf dus ook later van terug!
We waren alweer aan het dalen, en ik was eindelijk zo rustig dat ik zelfs bij het raam wou zitten.
Wat een geweldig uitzicht, maareh, wordt het niet een beetje donker in de verte?? Ja dus en met een klap komen we in een zwarte massa terecht en we dalen nu wel heel erg snel...help!
Hoort dat zo?.., en ik kijk naar de angstige gezichten van mijn medereisgenoten. Nee dus, maar op dat moment herstelt het vliegtuig zich weer en het gaat weer normaal.
Jeetje, wat was dat?? Nou, dat wisten zij ook niet...maar jullie zijn toch ervaren vliegers??????
En voordat we ons goed en wel weer hadden gesetteld en een boekje ter hand hadden genomen om de zenuwen maar vooral de baas te blijven, storten we weer neer...jeetje. Nou, dag man, dag kids,` I did it my way`...
En vooral toen ik de gezichten zag van zus en vriendinnen, wist ik dat dit niet normaal was.

Ik heb me er maar aan over gegeven, deze reuzen achtbaan zal toch ook wel weer een keer stoppen, maar de vraag was natuurlijk wanneer en vooral HOE???
Na 2 à 3 minuten (of waren het er toch tien) was het weer over. Maar zelfs de doorgewinterde vliegers vonden dit niet leuk meer, en waren ook heel angstig geweest.

En dat was dus mijn vliegdoop, eentje waar ik bijna een incontinentie probleem aan over heb gehouden. Nou ja, we zijn er en we gaan lekker genieten van Rome....maar over 5 dagen moeten we ook weer terug..help!
Als er op dat moment iemand was gekomen en die had aangeboden om me terug te brengen met de auto, dan had ik het gedaan.
Maar als je a zegt moet je ook b zeggen, en gelukkig leek de terugreis in de verste verten niet op de heenreis, en was heel rustig.

En nu ga ik dus weer... Vooralsnog vergelijk ik het maar met bevallen, dan zeg je ook direct erna `dat nooit meer`, maar na een poosje ben je het alweer vergeten,en je" stort" je er weer in met volle overgave. Leuke woordspeling, maar ik ben heel erg trots op mezelf dat ik het wel doe..
Moet je kijken wat er tegenover staat, dat is toch wel de moeite waard? En een beetje bikkel...maar tot nu toe is het wel het allerspannendste wat ik in mijn leven heb meegemaakt....
We zullen zien wat Barca me brengt!!