Fasten your seatbelts, we are going!!

HALLO IEDEREEN!!

Hier ben ik dan weer. Niet neergestort, en veilig en wel geland in Barcelona!(met dank aan transavia, haha).Na een emotioneel afscheid van man en kids, ben ik vol spanning en zenuwen in het vliegtuig gestapt. Natuurlijk net op het nippertje, we werden al omgeroepen door de purser. Hoe heet ik ook alweer, nou, hou je vast, mevr. "devroedtevregtop". En dan krijg je een heeele aparte naam als je dat allemaal achter elkaar uitspreekt.
Ik weet het, vliegen is mooi, en ik heb dan ook genoten van de vlucht. Het was heel helder, en we konden heel veel zien. Na anderhalf uur landen we al in Barcelona.Godzijdank, dat heb ik weer gehad, maar het viel me gelukkig heel erg mee.

Leuk hier, een hele aparte gewaarwording als je na een klein poosje in een hele andere cultuur zit. En het weer is geweldig!!! Ongeveer 20 graden en met een glas cava en lekkere tapaz kennisgemaakt met de andere dames van de groep.
Daarna even de koffers uitgepakt en een beetje onwennig rondgehuppelt.
Gisteravond(alhoewel, avond, je eet hier pas om half 10!!) zijn we uit eten geweest in een heel leuk restaurant, waar we met een taxi naar toe zijn gegaan. Samen met de casa ploeg en een klein team van Libelle en de pers. Champagne erbij, wijntje erbij, nou schakel de AA maar alvast in joh, ik kom naar jullie toe als ik weer thuis ben...
En dan denk je dat je lekker kan slapen met al die alcohol, nee dusss. Ik heb het zo warm gehad, het leek wel een vervroegde overgang. En dat terwijl ik alleen in bed lag!!!
Ja, en toen vanmorgen vroeg op en een ontbijt regelen samen met Mandy.. Je loopt daar in een supermarkt, en dan beleef je wat. Varkenspoten, gevilde konijnen met hoofd en al er nog aan,hersens in een zakje... nou, wakker ben je gelijk goed hoor...!
Maar het is gelukt, en nu maken we ons op voor een foto shoot..

Wat een belevenissen, en dat voor één dag!
Het gaat een leuke tijd worden, dat weet ik nu al..

Tot over 4 weken!

Het is 6.45 en ik sta in de startblokken..
Bloody nervous, maar dat hoort erbij!!
Dag lieve familie, vrienden en iedereen die met mij meeleeft!!
Ik zal jullie missen, tot over 4 weken!!

Dikke kus, Jolanda

Kofferellende!

Goed nog een nachtje en dan gaat het echt gebeuren... De zenuwen gaan wel toeslaan nu, we hebben gehoord dat we morgenmiddag om 12.15 vliegen. En dat is best vroeg.
Dus gisteren ben ik toch maar eindelijk begonnen met het inrichten van mijn koffer. Je kan het wel blijven uitstellen, maar het moet er toch van komen. Dus, dit gaat mee, dit is wel handig, en dit moet absoluut mee... Jeetje, wat een drama, want zoals ik al zei je moet me niets te kiezen geven. Vanmorgen heb ik mijn koffer gewogen en ik zit al op 16 kilo. En dan moeten alle losse spullen er nog in en al mijn toilletspullen...help...ik moet gaan kiezen!!!

Okee, even time-out..En zonder mijzelf op te gaan fokken, ga ik nu systematisch(????) te werk..
Gewoon kiezen JO, dat is toch niet zo moeilijk? AAArch, dit kost tien jaar van mijn leven!!
Maar ik weet zeker dat het me gaat lukken, het lukt ook elk jaar met de vakantie en dan moet je voor vier personen alles inpakken.

Verder krijg ik tussendoor wel hele lieve kaartjes en leuke kadootjes, zo lief van iedereen, wordt er nu al jankerig van. Dat gaat wat worden morgen op het vliegveld!!
Nou ja, dat is pas morgen.....PAS????
Jolanda wordt wakker, nog 24 uur en dan zit je in het vliegtuig!

Roken moet mogen??????

Ik ben al twee jaar van het roken af. Na 23 jaar gerookt te hebben!! Heel erg knap vindt ik dat van mezelf, en het leuke is dat op de dag van ons vertrek het twee jarig lustrum is.
Toeval is het niet, het is denk ik mijn kadootje. En dat mag ook wel, want stoppen met roken is niet zomaar iets, je moet afkicken van een hele nare gewoonte.

En toch heb ik de afgelopen twee dagen meerdere malen aan een sigaretje gedacht. Jeetje, dat ik daar nu juist aan moet denken, zeg. Maar het zijn de oprechte zenuwen.
En toen ik nog wel rookte, ging ik die verjagen met een peuk. Nu moet ik dat op een andere manier doen, dus. Okee, gewoon relaxen dan maar, het komt er toch wel aan.
En het rare is dat ik juist nu een bepaalde vorm van rust over me krijg, zo van, ach maak je niet druk...Misschien komt het omdat ik vrij ben en geen werkstress heb. Thuis loopt ook alles gewoon door en ik probeer de laatste dagen vooral ook maar moeder te zijn, want dat hoeft straks vier weken niet, en dat probeer ik in de laatste dagen een beetje te compenseren.

En daar komt het toch wel een beetje schuldgevoel op de proppen. Want IK ga over 2 dagen lekker vier weken naar Barcelona, en hele leuke dingen doen.
Man en kids moeten gewoon door met hun leven, en ik ga vooral lekker aan mezelf denken.....hoezo egoïstisch????
Dus terwijl iedereen begint te vragen of ik mijn koffers al heb gepakt, loop ik hier op mijn manier heel relaxed te wezen en heel erg uit te stellen waar ik toch wel een beetje tegenaan zie...:

....20 kilo in een koffer proppen, kiezen wat ik mee moet nemen, afscheid nemen voor 4 weken en me in het onbekende storten....
Of ik zenuwachtig ben????.....IK SCHIJT PEUKEN!!!!

Jolanda& Ebru

Ik ben al een beetje bekend... Vorige week vrijdag toen ik aan het werk was, kreeg mijn dochter een telefoontje van Ebru van de libelle. Of ik wel even terug wou bellen.

Ebru Umar is een jongedame die schrijft. Ze heeft al 2 boeken geschreven, en elke week heeft ze achterin de libelle een interview met bekende en minder bekende nederlanders.
Tot die groep behoor ik dus, die van minder bekende nederlander. Maar minder bekend is in mijn ogen niet onbekend, maar een beetje bekend, toch?

Dus ik bel Ebru terug en tot mijn verbazing wil ze me interviewen.Ik voel me zeer vereerd en natuurlijk zeg ik ja. Lijkt me hardstikke leuk. Ze gaat me zaterdagmorgen opbellen, en dan gaat ze me wat vragen stellen over mijn verblijf in de casa.

En zo geschiedde, ze belt me vanuit Turkije, en we hebben een gezellig praatje met elkaar. Na 20 minuten is het klaar, en in de laatste week van Januari komt het in de Libelle, en wel met foto!

Johnny heeft de struiken voor in de tuin al gesnoeid...
Je weet maar nooit wat Joop van Tellingen van plan is, voor je het weet ligt ie er in!!

Vlieg met me mee....

Ik begin `m te knijpen... Nog 4 dagen te gaan en ik moet weer een uitdaging aan in mijn leven: eerst het vliegtuig en dan de casa.
Nu ben ik voor de casa niet zo bang, maar het vliegtuig is toch iets waar ik niet zulke leuke ervaringen mee heb.
De eerst keer dat ik in mijn leven gevlogen heb is nog niet zo lang geleden, 15 september 2004 om precies te zijn. Dat was ook tevens de laatste keer, en ik heb toen gezegd dat ik het nooit meer zou doen!! Het was echt afschuwelijk, vooral de heenreis.

Ik was natuurlijk heel zenuwachtig omdat het de eerste keer was, maar ik was met 3 dames die al vele malen eerder hadden gevlogen, en die wisten mij wel te overtuigen dat het echt heel leuk was....ahum...daar kwamen ze zelf dus ook later van terug!
We waren alweer aan het dalen, en ik was eindelijk zo rustig dat ik zelfs bij het raam wou zitten.
Wat een geweldig uitzicht, maareh, wordt het niet een beetje donker in de verte?? Ja dus en met een klap komen we in een zwarte massa terecht en we dalen nu wel heel erg snel...help!
Hoort dat zo?.., en ik kijk naar de angstige gezichten van mijn medereisgenoten. Nee dus, maar op dat moment herstelt het vliegtuig zich weer en het gaat weer normaal.
Jeetje, wat was dat?? Nou, dat wisten zij ook niet...maar jullie zijn toch ervaren vliegers??????
En voordat we ons goed en wel weer hadden gesetteld en een boekje ter hand hadden genomen om de zenuwen maar vooral de baas te blijven, storten we weer neer...jeetje. Nou, dag man, dag kids,` I did it my way`...
En vooral toen ik de gezichten zag van zus en vriendinnen, wist ik dat dit niet normaal was.

Ik heb me er maar aan over gegeven, deze reuzen achtbaan zal toch ook wel weer een keer stoppen, maar de vraag was natuurlijk wanneer en vooral HOE???
Na 2 à 3 minuten (of waren het er toch tien) was het weer over. Maar zelfs de doorgewinterde vliegers vonden dit niet leuk meer, en waren ook heel angstig geweest.

En dat was dus mijn vliegdoop, eentje waar ik bijna een incontinentie probleem aan over heb gehouden. Nou ja, we zijn er en we gaan lekker genieten van Rome....maar over 5 dagen moeten we ook weer terug..help!
Als er op dat moment iemand was gekomen en die had aangeboden om me terug te brengen met de auto, dan had ik het gedaan.
Maar als je a zegt moet je ook b zeggen, en gelukkig leek de terugreis in de verste verten niet op de heenreis, en was heel rustig.

En nu ga ik dus weer... Vooralsnog vergelijk ik het maar met bevallen, dan zeg je ook direct erna `dat nooit meer`, maar na een poosje ben je het alweer vergeten,en je" stort" je er weer in met volle overgave. Leuke woordspeling, maar ik ben heel erg trots op mezelf dat ik het wel doe..
Moet je kijken wat er tegenover staat, dat is toch wel de moeite waard? En een beetje bikkel...maar tot nu toe is het wel het allerspannendste wat ik in mijn leven heb meegemaakt....
We zullen zien wat Barca me brengt!!

Zomaar een dag..

Allereerst wil ik iedereen die dit leest een heel gelukkig en gezond 2007 toewensen!!
Alle restpartijen van oud en nieuw liggen in de prullebak en we gaan ons weer vol overgave storten in een nieuw jaar. Ik ben altijd een beetje weemoedig rond de jaarwisseling, niemand weet immers wat het nieuwe jaar ons gaat brengen. Wat ik wel weet, net als heel veel mensen om mij heen, dat je leventje opeens van normaal kabbelend naar een hectisch onweer kan gaan.
Je wenst elkaar altijd gelukkig nieuwjaar, maar je weet immers niet hoe dat uit zal pakken.
Okee, niemand voorziet gelukkig rampscenarios, maar ik wil wel meegeven dat we vooral maar moeten genieten...

En dat ga ik dus ook doen, haha, en wel heel snel. Over slechts acht dagen zit zit ik in het vliegtuig richting Barcelona!!
Ik ben met mijn laatste werkweek bezig, hoef nog slechts een dag te werken en dan heb ik 5 weken vakantie!! Jeetje, als ik dit zo zit op te typen krijg ik spontaan een darmverplaatsing, en ik voel me heel bevoorrecht. Niet iedereen krijgt zo`n unieke kans om het nieuwe jaar zo goed te beginnen. Tegelijkertijd weet ik ook dat het onvermijdelijke gaat komen: Afscheid van familie, huis en haard voor 4 weken, en dat is best lang.
Een regelrechte uitdaging, dat wel, maar het zal ook best moeilijk zijn.... je kent het niet hè, en al het nieuwe is nou eenmaal onbekend!!!

Ik laat het maar op me afkomen, en volg alle verrichtingen in de casa op de voet.
Volgende week zitten wij er, en we zullen Gera en Niesje opvolgen, die mogen dan naar huis!!
Ze zullen het missen, dat weet ik zeker, maar wij gaan er voor zorgen dat het spannend en gezellig blijft. En dat is geen voorspelling, maar een belofte, let op mijn woorden!