Ik ben al twee jaar van het roken af. Na 23 jaar gerookt te hebben!! Heel erg knap vindt ik dat van mezelf, en het leuke is dat op de dag van ons vertrek het twee jarig lustrum is.
Toeval is het niet, het is denk ik mijn kadootje. En dat mag ook wel, want stoppen met roken is niet zomaar iets, je moet afkicken van een hele nare gewoonte.
En toch heb ik de afgelopen twee dagen meerdere malen aan een sigaretje gedacht. Jeetje, dat ik daar nu juist aan moet denken, zeg. Maar het zijn de oprechte zenuwen.
En toen ik nog wel rookte, ging ik die verjagen met een peuk. Nu moet ik dat op een andere manier doen, dus. Okee, gewoon relaxen dan maar, het komt er toch wel aan.
En het rare is dat ik juist nu een bepaalde vorm van rust over me krijg, zo van, ach maak je niet druk...Misschien komt het omdat ik vrij ben en geen werkstress heb. Thuis loopt ook alles gewoon door en ik probeer de laatste dagen vooral ook maar moeder te zijn, want dat hoeft straks vier weken niet, en dat probeer ik in de laatste dagen een beetje te compenseren.
En daar komt het toch wel een beetje schuldgevoel op de proppen. Want IK ga over 2 dagen lekker vier weken naar Barcelona, en hele leuke dingen doen.
Man en kids moeten gewoon door met hun leven, en ik ga vooral lekker aan mezelf denken.....hoezo egoïstisch????
Dus terwijl iedereen begint te vragen of ik mijn koffers al heb gepakt, loop ik hier op mijn manier heel relaxed te wezen en heel erg uit te stellen waar ik toch wel een beetje tegenaan zie...:
....20 kilo in een koffer proppen, kiezen wat ik mee moet nemen, afscheid nemen voor 4 weken en me in het onbekende storten....
Of ik zenuwachtig ben????.....IK SCHIJT PEUKEN!!!!
Toeval is het niet, het is denk ik mijn kadootje. En dat mag ook wel, want stoppen met roken is niet zomaar iets, je moet afkicken van een hele nare gewoonte.
En toch heb ik de afgelopen twee dagen meerdere malen aan een sigaretje gedacht. Jeetje, dat ik daar nu juist aan moet denken, zeg. Maar het zijn de oprechte zenuwen.
En toen ik nog wel rookte, ging ik die verjagen met een peuk. Nu moet ik dat op een andere manier doen, dus. Okee, gewoon relaxen dan maar, het komt er toch wel aan.
En het rare is dat ik juist nu een bepaalde vorm van rust over me krijg, zo van, ach maak je niet druk...Misschien komt het omdat ik vrij ben en geen werkstress heb. Thuis loopt ook alles gewoon door en ik probeer de laatste dagen vooral ook maar moeder te zijn, want dat hoeft straks vier weken niet, en dat probeer ik in de laatste dagen een beetje te compenseren.
En daar komt het toch wel een beetje schuldgevoel op de proppen. Want IK ga over 2 dagen lekker vier weken naar Barcelona, en hele leuke dingen doen.
Man en kids moeten gewoon door met hun leven, en ik ga vooral lekker aan mezelf denken.....hoezo egoïstisch????
Dus terwijl iedereen begint te vragen of ik mijn koffers al heb gepakt, loop ik hier op mijn manier heel relaxed te wezen en heel erg uit te stellen waar ik toch wel een beetje tegenaan zie...:
....20 kilo in een koffer proppen, kiezen wat ik mee moet nemen, afscheid nemen voor 4 weken en me in het onbekende storten....
Of ik zenuwachtig ben????.....IK SCHIJT PEUKEN!!!!
2 opmerkingen:
Hee Jolanda,
Afschuwelijk he, die spanning?
Niet veel mensen zullen zo goed weten als ik, wat jij op dit moment voelt. Grrrr. Ik kan er niet tegen als ik dat stukje niet in de hand heb.
Ik dacht alles in mijn koffers te hebben totdat ik naar beneden liep en in de hoek van de hal mijn Nordic poles zag staan.
Ze zijn inschuifbaar, daarom heb ik steeds gezegd dat ze mee zouden gaan. Maar helaas: ze zijn te groot voor mijn koffers.
Dat betekent dat ik mijn trainingsbroek en schoenen ook wel thuis kan laten. Scheelt weer gewicht.
Maar ik báál wel!
Toi-toi-toi hoor, als we eenmaal in het vliegtuig zitten, is alles goed!
Kitty
Oh, nog even dit:
Waarom zitten toch al die mensen alleen aan de linkerkant op de trap???
Hahahaha
Een reactie posten