Vlieg met me mee....

Ik begin `m te knijpen... Nog 4 dagen te gaan en ik moet weer een uitdaging aan in mijn leven: eerst het vliegtuig en dan de casa.
Nu ben ik voor de casa niet zo bang, maar het vliegtuig is toch iets waar ik niet zulke leuke ervaringen mee heb.
De eerst keer dat ik in mijn leven gevlogen heb is nog niet zo lang geleden, 15 september 2004 om precies te zijn. Dat was ook tevens de laatste keer, en ik heb toen gezegd dat ik het nooit meer zou doen!! Het was echt afschuwelijk, vooral de heenreis.

Ik was natuurlijk heel zenuwachtig omdat het de eerste keer was, maar ik was met 3 dames die al vele malen eerder hadden gevlogen, en die wisten mij wel te overtuigen dat het echt heel leuk was....ahum...daar kwamen ze zelf dus ook later van terug!
We waren alweer aan het dalen, en ik was eindelijk zo rustig dat ik zelfs bij het raam wou zitten.
Wat een geweldig uitzicht, maareh, wordt het niet een beetje donker in de verte?? Ja dus en met een klap komen we in een zwarte massa terecht en we dalen nu wel heel erg snel...help!
Hoort dat zo?.., en ik kijk naar de angstige gezichten van mijn medereisgenoten. Nee dus, maar op dat moment herstelt het vliegtuig zich weer en het gaat weer normaal.
Jeetje, wat was dat?? Nou, dat wisten zij ook niet...maar jullie zijn toch ervaren vliegers??????
En voordat we ons goed en wel weer hadden gesetteld en een boekje ter hand hadden genomen om de zenuwen maar vooral de baas te blijven, storten we weer neer...jeetje. Nou, dag man, dag kids,` I did it my way`...
En vooral toen ik de gezichten zag van zus en vriendinnen, wist ik dat dit niet normaal was.

Ik heb me er maar aan over gegeven, deze reuzen achtbaan zal toch ook wel weer een keer stoppen, maar de vraag was natuurlijk wanneer en vooral HOE???
Na 2 à 3 minuten (of waren het er toch tien) was het weer over. Maar zelfs de doorgewinterde vliegers vonden dit niet leuk meer, en waren ook heel angstig geweest.

En dat was dus mijn vliegdoop, eentje waar ik bijna een incontinentie probleem aan over heb gehouden. Nou ja, we zijn er en we gaan lekker genieten van Rome....maar over 5 dagen moeten we ook weer terug..help!
Als er op dat moment iemand was gekomen en die had aangeboden om me terug te brengen met de auto, dan had ik het gedaan.
Maar als je a zegt moet je ook b zeggen, en gelukkig leek de terugreis in de verste verten niet op de heenreis, en was heel rustig.

En nu ga ik dus weer... Vooralsnog vergelijk ik het maar met bevallen, dan zeg je ook direct erna `dat nooit meer`, maar na een poosje ben je het alweer vergeten,en je" stort" je er weer in met volle overgave. Leuke woordspeling, maar ik ben heel erg trots op mezelf dat ik het wel doe..
Moet je kijken wat er tegenover staat, dat is toch wel de moeite waard? En een beetje bikkel...maar tot nu toe is het wel het allerspannendste wat ik in mijn leven heb meegemaakt....
We zullen zien wat Barca me brengt!!